حدود یک دهه که به‌ عقب برگردیم، پس از روی کار آمدن دولت روحانی، درحالی بسیاری از مدعیان و دایه‌داران به ظاهر ادعای انقلابی گری، برای بقای سیاسی و اداری سکوت اختیار کردند و در بدبینانه ترین حالت با سیاست‌های دولت روحانی که بعضا در تضاد با نظام بود، همراه شدند، اما در صنف رسانه ای که دولت روحانی تا می‌توانست از نیروهای اصلاحاتی خبرنگار و رسانه ساخت، و تا بن دندان آنها را تجهیز کرده بود، در مقابل نیز خبرنگاران انگشت شمار جریان انقلاب در جنگ رسانه ای تمام عیار نابرابر محکم ایستادند و هرچند در این راه خسارات مادی و معنوی زیادی متحمل شدند، اما پا پس نکشیدند و از قطار انقلاب پیاده نگردیده و در برابر جریان غیر انقلاب مقاومت کردند.
با روی کار آمدن دولت آیت الله رئیسی که رسانه های جریان انقلاب در تئوری های ستاد انتخاباتی وی نقش مهمی داشتند، پیش بینی می شد که از ظرفیت آنها در عرصه خبر به نحو احسنت بهره گرفته شود اما با آغاز کار دولت جدید دستهای پنهان به دنبال حذف این رسانه ها برآمدند.
پس از روی کار آمدن دولت انقلابی، رصد رسانه های جریان انقلاب نشان می‌داد که جریان خصم به دنبال ترور رسانه ای دولت است و به همین منظور خبرنگار و رسانه سازی انقلابی در راستای جریان سازی را فریاد زدند اما گوشها قادر به شنیدن صدای رسای رسانه های جریان انقلاب نبود.
نه تنها صدای این جریان شنیده نشد، بلکه شاهد آن بودیم که ترور رسانه ای و حذف خبرنگاران جریان انقلاب در دستور کار قرار گرفت و در یکسال اخیر فضا آنچنان غبار آلود گشت که حتی کار به خلع سلاح یا به اصطلاح خلع رسانه ای نیروهای جریان انقلاب کشید و بعضا ترور رسانه های جریان انقلاب توسط بزرگان و زعمای جریان انقلاب شکل گرفت و این با گرای غلط افراد نفوذی در بدنه این جریان رخداد.
پس از روی کار آمدن دولت رئیسی، تئوریزه شدن روابط عمومی استانداری تا سطح فرمانداری ها توسط جریان غیر انقلاب جهت در اختیار گرفتن اطلاعات مدیران دولت انقلابی، هشدار داده شد اما علاوه بر بی توجهی دستگاه‌ و نهادهای متولی، وارونه سازی تا جایی پیش رفت که برخورد و حتی بعضا همراه با تهدید خبرنگاران جریان انقلاب را شاهد بودیم و رسانه هایی همانند فارس، جام‌جم، تسنیم، جوان، روزنامه قدس و دیگر رسانه و خبرنگارانی از جمله احمدی، دادو، گلی، کلبادی، یداللهی، مظلومی، درخشیده، نیکزاد، عباسی، اکبرنژاد، سیفی، علیزاده، تبریزی، احمدی، پوریوسف و بسیاری دیگر از جریان انقلاب در مازندران به حاشیه رانده شدند و همچنین از ظرفیت و توانمندی بزرگان رسانه‌ای جریان انقلاب همانند شیدالله احمدی، رستم دهقان، جمشید گرائیلی، محسن گرجی و دیگر رهبران رسانه از این جریان نه تنها استفاده نشد، بلکه حتی روابط عمومی برخی از نهادهای انقلابی به جولانگاه افرادی بدل گشت که خانواده برخی از آنها سابقه سفر به تفلیس را دارند (بخوانید حدیث مفصل از این مجمل!).
در رخدادهای اخیر، اتفاقی که در عرصه رسانه نباید رخ می‌داد، متاسفانه رخ‌داد و در پی خلع رسانه ای شدن خبرنگاران جریان انقلاب، جریان سازی اتفاق نیافتاده و در مقابل مشاهده شده است که حتی برخی از خبرنگاران در حمایت از جریان نظام برانداز، در برابر قانون سر ستیز جستند و بعضا با انتشار هشتک نه به حجاب اجباری و با نافرمانی مدنی، در تقابل با قانون برآمدند!
برای نخستین بار بود که در مازندران حین شک گیری بحران سیاسی، قرارگاه رسانه ای جریان انقلاب در شهرستان‌ها و حتی مرکز استان شکل نگرفت و رسانه های جریان انقلاب در کوبش رسانه‌های معاند قد علم نکردند!
درحالی که در اتفاقات نظام‌برانداز اخیر با یک تکانه رسانه های معاند همانند اینترنشنال و من‌وتو کل نظام رسانه‌ای کشور غافلگیرانه در هم شکست، انتظار می‌رفت تا تشکل‌های رسانه‌ای با فرمانده ای اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی وارد میدان بشوند و با گرد هم آوردن خبرنگاران جریان انقلاب و در گام بعدی همه خبرنگاران استان، تقابل مستقیم با رسانه های معاند را آغاز نمایند و در جبهه دیگر دست به تنویر افکار عمومی بزنند، آما از آنجایی که خبرنگاران جریان انقلاب با بدترین وضع در دولت انقلابی به حاشیه رانده شدند، تشکل‌های رسانه‌ای نیز چندان رقبتی برای پای کار آمدن نداشتند و اداره کل و فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز نتوانست برای تنویر افکار عمومی، حداقل تولید محتوا نماید تا شبکه گسترده رسانه‌ای و مجازی مازندران باز نشر بدهند!
اکنون با توجه به کمبود زمان جهت جبران، نیاز است تا بدون اتلاف وقت، سر نیروهای انقلابی جهت تقابل با رسانه های معاند و همچنین تنویر افکار عمومی یکبار دیگر جمع شود چرا که فقط این نیروها انگیزه تقابل مستقیم را با متخاصمین عرصه رسانه دارند‌.